Το σωτήριον έτος 2004

  Το  σωτήριον  έτος  2004     αποτέλεσε  ένα έτος  ορόσημο  για  τον  ελληνισμό   .

Πρώτον  γιατί   επανήλθαν  οι  Ολυμπιακοί  αγώνες  στη γενέτειρα  τους  μετά  από

108  χρόνια   και  δεύτερον  γιατί   η  Κύπρος   εισήλθε  στην  ευρωπαϊκή  ένωση   .




   Ας  δούμε  με  μια  ψύχραιμη  ματιά   τα  αποτελέσματα  των  αλλαγών  αυτών  .

  Ο  φάκελος  με  τη  συνολική  εικόνα  των  έργων  του  2004  παραδόθηκε  στον

τότε πρωθυπουργό  Κ.Καραμανλή   το  2005  αλλά  δεν  υπήρξε    τότε  επίσημη

ανακοίνωση  με  τα  συνολικά  ποσά που δαπανήθηκαν  .

Το  ΠΑΣΟΚ  το  οποίο  και  υλοποίησε  το  το  μεγαλύτερο  μέρος  των  έργων  αφού

βρισκόταν  στην  διακυβέρνηση  της  χώρας  από  το 1997 έως  τον  Μάρτη  του 2004

εκτίμησε  ότι  το κόστος  έφτασε  τα 6  δις  ευρώ  .

Η   ΝΔ  που  ανέλαβε  την διακυβέρνηση   τον Μάρτη   του  2004  και  είχε  την ευθύνη

για  τη   ολοκλήρωση  πολλών  έργων  μέχρι  τον  Αύγουστο που  έγιναν  οι  αγώνες

ανακοίνωσε  ότι  το κόστος  έφθασε  τα  10  δις  ευρώ   ,  ενώ οι   κακές γλώσσες

λένε ότι  το κόστος πλησιάζει  τα  20  .

Τελικά  τον  Νοέμβριο  του  2012   ,  οχτώ  χρόνια  και  τρεις  μήνες  δηλαδή    μετά  την

τέλεση  των αγώνων  το  γενικό  λογιστήριο   του  κράτους   ανακοίνωσε  ότι  το  κόστος

των  αγώνων  έφθασε  τα 8,5  δις  ευρώ    .

Για  τη  διεξαγωγή  των  αγώνων  χρειάστηκαν  γύρω  στα 60  μεγάλα έργα    στην πόλη

της  Αθήνας  αλλά  και  έργα  στις  υπόλοιπες  πόλεις  που  διεξήχθηκαν  αγωνίσματα  δηλαδή

στη Θεσσαλονίκη, στον Βόλο  ,στο  Ηράκλειο  και  στην  Πάτρα  .

Φυσικά  δε πρέπει  να ξεχνάμε  και  το περίφημό  σύστημα C4I   το  οποίο  προπληρώθηκε

και  δεν  δόύλεψε  ποτέ  ,φεσώνοντας  τους  έλληνες φορολογούμενους  με  1,3  δις

ενώ   ακόμα  δεν  έχουν αποδωθεί  ευθύνες γι  αυτό  σε  κανέναν  .

Από  τα  έργα  πολλά   που έγιναν  πολλά έχουν εγκαταληφθεί  ,  το  ολυμπιακό  χωριό

έχει  γίνει  παράδειδος  πλιάτσικου  και  διακίνησης  ουσιών   ενώ  πολλά  από  τα  κτίσματα

χαρακτηρίστικαν  ως  αυφθαίρετα  μετά  το  πέρας  των  αγώνων  .

Ας  δούμε  και  την περίπτωση  της  Κύπρου  .

Η   μεγαλόνησος  εισήλθε  στην  ευρωπαϊκή  ένωση  το  2004  και  τέσσερα  χρόνια

αργότερα  στην ευρωζώνη   .  Την  πρώτη  Ιανουαρίου  2008  λοιπόν  η  Κύπρος

αντικατέστησε   την λύρα  της  με  ευρώ  με ισοτιμία   0.585  περίπου  .

Η  χαρά  και  η  ευφορία   θύμιζαν  εποχές  που  ο  Κ.Σημίτης  παρέα  με  τον  Λουκά

Παπαδήμο  πανηγύριζαν  σα μικρά  παιδιά  για  την  νομισματική  ένωση  της  Ελλάδας

με  την  ευρωζώνη   .  Οι   ανακοινώσεις  και  οι  προβλέψεις  για  άνθηση  της  οικονομίας

συναγωνίζονταν  η  μια την  άλλα  .

Σας  παραθέτω   την δήλωση  του  γενικού διευθυντή    της  ένωσης τραπεζών  της  Κύπρου

αμέσως  μετά την  είσοδο  της  Κύπρου  στην ΟΝΕ  .

http://www.acb.com.cy/cgibin/hweb?-A=121,printer.html&-V=cba


Φθάνουμε  λοιπόν  στο σήμερα  για  να  κάνουμε  έναν  απολογισμό  για  τα  δυο αυτά γεγονότα  .

Οι  ολυμπιακοί  αγώνες  εξελίχθηκαν  στο μεγαλύτερο  ίσως  φαγοπότι  της  σύγχρονης  ελληνικής

ιστορίας   . Στο  φως  της  δημοσιότητας  βγαίνουν  συνεχώς  ιστορίες  για  τρελά  δωράκια ,  για

πολυτελή  γεύματα  ,  για  αναίτια ταξίδια  των μελών  του 2004  κτλ  .

Φυσικά  τα  νούμερα που είχαν προβλεφθεί  ότι  θα  επιφέρει  η ολυμπιάδα   στα δημόσια ταμεία

δεν  πιάστηκαν  ποτέ , όπως  δε πιάστηκαν  και  οι  στόχοι  σε  άλλους    σχετικούς  τομείς       όπως  η

ανεργία  , η βιομηχανία  , ο  τουρισμός   και  το  εμπόριο   .

Στη  περίπτωση  της Κύπρου  η  είσοδος  στο  ευρώ  έφερε  μια  πρόσκαιρη  ανάπτυξη

αλλά  .

Η  Κύπρος  εξελίχθηκε  σε  ένα  ατέλειωτο  πλυντήριο  ,  οι  τράπεζες  της  που  συνδέονταν  άμεσα

με  τις  ελληνικές , προέβησαν  σε  αλόγιστους  δανεισμούς   με  αποτέλεσμα  την  χρεωκοπία  του

τραπεζικού  συστήματος  . Αποτέλεσμα  αυτών  είναι  η  απόφαση  του eurogroup για

 καπέλο  στα  χαρτοφυλάκια  των   τραπεζών  από  6,75 έως  9,9  %     με  την  απειλή  της

 πλήρους  κατάρρευσης  του  τραπεζικού συστήματος ,  κάτι  που  θα οδηγούσε  αυτομάτως

και  στην χρεωκοπία του  κυπριακού  κράτους  μιας και  δεν είχε  τα κεφάλαια  να

αποζημιώσει  τους  καταθέτες  που  θα  έχαναν  τα  λεφτά  τους  .


Τελικά  μάλλον είχε  δίκιο  ο  τρισμέγιστος  Ερικ  Καντονά  που  έλεγε  ότι  ο  μόνος

τρόπος  για  αλλαγή  σκηνικού  είναι  η   ταυτόχρονη  ανάληψη  των  καταθέσεων

από  όλες  τις  τράπεζες που υπάγονται  στην   ΕΚΤ   .


Μετά  από  αυτό  σκέφτομαι  ,  μήπως  να  πηδούσαμε  το  2004  και  να  πηγαίναμε

κατευθείαν  στο  2005 ??